Един ден
Учителят Антарах се втренчи в лицето ми.
После посочи към мен и ме попита:
-
Помниш ли от какво е белегът на лявата ти вежда?
-
Помня, Учителю, как да не помня! Като дете един хулиган
ме уцели с камък !
-
Помниш ли болката?
-
Да! Беше ужасно! Бях шест-седем годишен, а кръвта като
фонтан струеше от веждата ми и пълнеше окото! А хлапето насреща ми се смееше!
-
Помниш ли лицето на побойника?
-
Много добре и ще го помня цял живот!
Учителя
наведе поглед към земята и погали добре поддържаната си посребрена брада:
-
А помниш ли последната милувка, която си получил? А
помниш ли всяка ласка, която някой човек - мъж, жена или дете ти е подарил? И
коя част от твоето тяло е била приласкана и погалена?
-
Не, Учителю! Дори и да искам, трудно бих си спомнил
всичко това. Помня някои от моментите на щастие, любов и взаимност, но не
всички.
-
И не помниш в подробности лицата на хората, облеклото
им, времето и мястото, нали?!
-
Да! Не помня!
-
И нямаш белези от ласките, които си получил, нали?!
-
Да, Учителю!
-
Ето – затова хората са нещастни! Защото помнят дълго и
в подробности травмиращите случки, моментите си на безпомощност и нещастие. А
бързо забравят щастливите си мигове и хората, които ги обичат! Народите помнят
дълго делата на поробителите и мъчителите си, а не деянията на благородните и
светли хора. Защото хората живеят в сумрака на нараненото си его и ги е страх
да изпълзят от дупките си на самота и самосъжаление на светло..Раната е по
силна от ласката!
Няма коментари:
Публикуване на коментар